مه نگار

​به امتحان فهم حدیث دیروز که فکر می‌کنم، سر درد می‌گیرم. نمی‌دانم استاد ما را با شیخ صدوق اشتباه گرفته بود یا با شیخ طوسی! آخر این همه ظرافت در طرح سوال لازم بود؟

فکر می‌کنم استاد سال 1403 را با سال تناثر نجوم اشتباه گرفته و سوالات را در حد ستارگانی مثل مرحوم کلینی طرح کرده بود.

کل تابستانم برای نوشتن جزوه و نکته برداری از کلیپ‌های آموزشی گذشت. حالا من مانده‌ام و جزواتی که حتی به کمک آن‌ها هم نمی‌توانم جواب سوالات را پیدا کنم. از علامه گوگل هم پرسیدم، ایشان هم مثل من هنگ کرده و مرتب صفحات بی‌ربط نمایش می‌دهد. تازه، استاد چه خوش خیال بوند که می‌گفتند، دانش فهم حدیث هنوز جوان است و به دانش‌پژوهان توصیه می‌کردند که برای رشد این علم جوان تلاش کنند! به گمانم، شیوخ بلند مرتبه باید ساعتی با هم مباحثه کرده تا به پاسخ صحیح اتفاق نظر می‌کردند. به سوالات هم معترض شده‌ایم اما عده‌ای به اعتراض ما، معترض شده‌اند. پشتیبان دوره هم فرمودند، سوالات استاندارد بوده و جای اعتراض نیست.

درس عبرتی شد تا در آینده اگر خواستم در دوره‌ای شرکت کنم، درباره‌ی آن خوب تحقیق کنم تا ببینم می‌توانم از پس آن بر بیایم تا نه.

#به_قلم_خودم 

#آزمون‌تابستانه

#آزاد‌نویسی

​آزمایشگاه شلوغ است. احتمالا از صبح خیلی‌ها آمده‌اند و رفته‌اند. هنوز تعداد زیادی در انتظار نشسته‌اند تا با انجام آزمایش، بیماریشان را زودتر تشخیص بدهند. برخی هم فقط برای این آمده‌اند تا از سلامتی‌شان مطمئن شوند. 

گویی فقط بیماری جسمی اهمیت دارد. روح و روانمان چقدر مهم است؟ آیا فقط از بیماری‌های جسمی رنج می‌بریم؟ 

در گذشته معنویت و ارتباط با خالق هستی، درمانگر روانمان بود؛ اما حالا چه؟ اکثر ما چنان در وادی مادیات غرق شده‌ایم که دست نجات‌بخش روبه‌رویمان را نمی‌بینیم. 

#به_قلم_خودم 

#صبح‌نوشت

​دلم می‌خواست مثل 6 سال گذشته، لباس فرم پسرم را خودم بدوزم. پیراهن را برش زدم و چهار درز اصلی را دوختم. صدایش زدم تا آن را بپوشد؛ اما با دیدنش از کار خودم تعجب کردم. اینکه چرا تنگ شده بود و با چه ترفندی درستش کردم، بماند. شلوار سال قبلش کاملا سالم بود، برای همین قصد برش زدن پارچه‌ی شلواری را نداشتم. 

فکر اینکه شاید دوست داشته باشد مثل دوستانش با لباس نو، سال تحصیلی را آغاز کند؛ باعث شد شبانه پارچه را برش بزنم. بعد از دو ساعت تنها وصل کمری‌اش مانده بود. می‌خواستم حتما همین امشب تمام شود. یک طرف را دوختم. درز پشت را به داخل برگرداندم. لبه‌ی دیگر را طوری تنظیم کردم که اگر میان درز اول دوخت بزنم، طرف دیگر هم دوخت بخورد. این‌طوری زحمت کمتری داشت. اما هنوز چند بخیه ندوخته بود که نخ رو پاره شد. دوباره نخ‌کشی کردم. دوباره پاره شد. از رو نرفتم و باز هم نخ‌کشی کردم. اما مثل اینکه او از من پر‌روتر بود. باز هم پاره شد. کم‌کم داشتم عصبی می‌شدم. نفس عمیق کشیدم و بر اعصابم مسلط شدم. خانم شفیعی می‌گفت وقتی نخ رو به مشکل می‌خورد ایراد از نخ زیر است. ماکو را بیرون کشیدم و ماسوره را دوباره تنظیم کردم. با امید فراوان شروع به دوخت کردم. اما این‌بار هم نخ پاره شد. چند بار دیگر امتحان کردم تا اینکه سوزن هم شکست. نچ‌نچی کردم. و بی‌حوصله سوزن را عوض کردم. در کمال تعجب دیدم که دیگر نخ پاره نشد. ایراد از سوزن بود! وقت خواب به این فکر می‌کردم که وقتی در زندگی دچار مشکل می‌شوم، برای یافتن علت، روی مسائلی تمرکز می‌کنم که به ظاهر علت مشکل هستند، اما دریغ از اینکه گاهی مشکل دقیقا خود من هستم، مثل سوزن. 

#به_قلم_خودم 

#آزاد‌نویسی 

#جوال_ذهن

​شهریور را دوست داشتم چون به مهر می‌رسید. آخر شهریور است. هوا کمی سرد شده است. صبح‌ها بوی پاییز می‌دهد. درختان کم‌کم برای یک استراحت طولانی آماده می‌شوند. آسمان رنگ پریده به نظر می‌رسد. سنجاقک‌ها در ارتفاع دو متری از زمین می‌چرخند. صدای سبزقبا در گوشم می‌پیچد. دلم هوای سال‌های دبیرستان را می‌کند. چند روز مانده به مهر، کتاب‌هایم را جلد می‌کردم. بوی نویی کاغذ، تا مدتی به شامه‌ام می‌چسبید. یک روز هم برای خرید وسایل مورد نیاز خوابگاه، می‌رفتیم. مهم‌ترین ویژگی‌ مهر، حضور تو بود. روز اول که دلتنگ می‌شدم، کافی بود تا آخر همان هفته صبر کنم. می‌دانستم یا تو می‌آیی یا من! 

صدای پای پاییز به گوش می‌رسد. پاییز همان پاییز است اما تمام زیبایی‌هایش بدون حضور تو، برایم رنگ می‌بازد. اصلا اعتبار پاییز به حضور تو بود. امروز بیشتر از هر روز دیگری دلتنگت هستم. یکسال قبل حوالی همین لحظات فهمیدم که دیگر نیستی. من ماندم و جهانی که بی تو، قفسی بیش نیست. یک‌سال است که روز‌هایم بدون شنیدن صدایت آغاز شده است. دروغ چرا! اصلا در این یکسال زنده نبوده‌ام که بدانم روز آغاز شده است یا نه. دلتنگم. نمی‌شود فقط یکبار دیگر صدای خندا‌هایت را بشنوم؟ صبح با صدای تو شروع شود؟ 

جنس این بغض از چیست که بار‌ها و بارها می‌شکند، اما باز هم راه نفسم را می‌‌گیرد؟ کاری از دستم ساخته نیست به جز اینکه، تنهایی‌ام را بغل کنم و زار بزنم.

#به_قلم_خودم

#دلتنگ_نوشت 

​باید بگویم که کتاب خواندن میان مشغله‌هایم، مزه‌ی دیگری دارد. از این‌که لحظاتی را پیدا کنم و قاچاقی کتاب بخوانم کیف می‌کنم. به پیشنهاد استادم کتابی را دانلود کردم. 

هاشم پسر خوش‌سیما و ثروتمند زرگری است که دلبسته‌ی دختر صمیمی‌ترین دوست پدربزرگش می‌شود. همه‌چیز بر وفق مراد است، الاّ اینکه ابوراجح دخترش را به سُنی نمی‌دهد. هاشم که این موضوع را می‌داند، برای خواستگاری پا پیش نمی‌گذارد. هاشم خودش را به ابوراجح نزدیک‌تر می‌کند و موضوع علاقه‌اش به دختر شیعه را با او در میان می‌گذارد. ماجرایی پیش می‌آید و هاشم به درگاه مرجانه راه پیدا می‌کند و اسباب آزادی دو تن از شیعیان را فراهم می‌کند. اما خودش و ابوراحج و خانواده‌اش دچار توطئه‌ی وزیر دربار می‌شوند. حکم اعدام ابوراجح صادر می‌شود. هاشم به کمک او می‌آید و با کمک دختر حاکم ابوراجح را تبرئه می‌کند. 

ابوراجح زیر شکنجه‌ی درباریان نفس‌های آخرش را می‌کِشد. هاشم بر بالینش حاضر می‌شود و از او می‌خواهد که از امام زمانش یاری بجوید. نیمه‌های شب معجزه می‌شود و ابوراجح که پیش از این چهره‌ای رنجور و زرد داشت، زیبا می‌شود و آثاری از شکنجه بر بدنش دیده نمی‌شود. هاشم و پدربزرگش و بسیاری از مردم با دیدن این کرامت از امام زمان علیه‌السلام شیعه می‌شوند و پس از اندک زمانی ریحانه به عقد هاشم در می‌آید. 

کتاب رویای نیمه شب داستان دلدادگی است و بر اساس سرگذشت ابوراجح حمامی نگاشته شده است.

#به_قلم_خودم 

#معرفی_کتاب