مه نگار

منتظر آمدن هنر آموزان کلاسم هستم. مثل همیشه دیر می‌آیند. نمی‌دانم برای چندمین بار برنامه‌ی نارنجی را باز می‌کنم. گروه ارتش فاتحان ریاضی پیام گذاشته‌ است. امروز 4 نوبت کلاس است. به مربی‌ریاضی غبطه می‌خورم. خوش‌به‌حالش. عمیقا دلم برای سر و کله زدن با اعداد تنگ شده است. گاهی حاضرم زمان برای یک روز به عقب برگردد و من، سر جلسه‌ی امتحان نهایی درس حسابان و هندسه و جبر بنشینم و از همنشینی با اعداد لذت ببرم. شاید هیچ وقت بعد از سال‌های دبیرستان، مشتق و انتگرال نگرفته باشم، یا از تابع جزء صحیح که همیشه مثل یک مسأله‌ی حل نشدنی برایم بود، استفاده نکرده باشم؛ ولی توانایی حل مساله را از همین دیفرانسیل و انتگرال و مشتق و توابع و … یاد گرفتم. همین که به مسائل تک بعدی نگاه نکنم، دلیلی است تا از خواندن ریاضیات پشیمان نباشم.

#به_قلم_خودم 

#آزاد‌نویسی

​ستاره‌ی پدر

زیر آسمان نشسته‌ام. به دور دست‌ها خیره می‌شوم. هرچقدر آسمان وسیع و پر از ستاره است؛ من دلتنگم. میان تمام کارهایم انگار یاد تو از همه مهمتر است. دلتنگ دیدارت و شنیدن صدایت هستم. می‌دانم نمی‌شود، اما دل نمی‌فهمد. به رسم کودکی می‌خواهم ستاره‌ای انتخاب کنم تا به نامت، بخوانمش. می‌ترسم به جای ستاره، سیاره انتخاب کنم و فردا شب یا شب‌های دیگر نبینمش. با وسواس میان ستارگان جست‌وجو می‌کنم. به داخل خانه برمی‌گردم و روی تخت دراز می‌کشم. از پنجره آسمان را دوباره بررسی می‌کنم. اگر از اینجا انتخاب کنم، وقت خواب همیشه می‌توانم ستاره‌ات را ببینم. برای راحتی خودم کارهایم را سامان می‌دهم و در این هوای گرم زیر پتوی سبزم پنهان می‌شوم. گریه‌ هم حریف این بغض سنگین نمی‌شود، سر بیرون می‌آورم و با چشمانی آلوده به اشک به ستاره‌ات خیره می‌شوم. 

چه ستاره‌ی خوشبختی که به نام حضرت پدر مزین شد.

#به_قلم_خودم 

#آزاد‌نویسی

​حیاط خانه را جارو کشیدم. اوایل که همسایه‌ی جدید هسته‌ی آلبالو‌هایش را داخل حیاط ما پرتاب می‌کرد، عصبانی بودم. چند بار می‌خواستم با خانم همسایه صحبت کنم اما منصرف شدم. دستم را روی نهال‌های کوچک آلبالو کشیدم و نوازششان کردم. در دلم به بچه‌های همسایه خندیدم. آن‌ها برای اذیت کردن من هسته پرتاب می‌کنند و من نهال برداشت می‌کنم. شاید هم سال بعد که نهال‌ها کمی بزرگ‌تر شدند؛ چند نهال برای آن‌ها هدیه ببرم. صدای پسرم بلند می‌شود. در یک مسأله‌ی ریاضی گیر کرده و مثل همیشه بدون آن که کمی به خود زحمت بدهد، انتظار دارد جواب را به او بگویم. یادش بخیر. دبیرستان که بودم برای یافتن پاسخ سوالاتم، پله‌ها را پایین می‌آمدم، اتاق‌ها را دانه‌دانه می‌گشتم تا فاطمه هاشمی را پیدا کنم تا یک راهنمایی کوچک در مسأله‌ی به ظاهر مشکل بگیرم. مقداری که راهنمایی می‌کرد، اجازه نمی‌دادم تمام مسأله را حل کند. با عجله به خوابگاهم برمی‌گشتم تا با راهنمایی کوچکی که دریافت کرده بودم، یک‌بار دیگر شانسم را برای حل آن امتحان کنم. گاهی برای حل یک مسأله، بار‌ها مجبور می‌شدم سراغ پیش‌دانشگاهی‌ها بروم. 

نگاهی به پسرم انداختم و لبخندی تحویلش دادم و گفتم:《 متاسفم، سعی کن خودت با مسأله‌ات کنار بیای!》

بچه‌های نسل امروز علاوه بر امکانات و رفاهی که در اختیارشان هست، از وجود پدر و مادر با سواد هم بهره می‌برد. اما در نهایت تلاش چندان زیادی برای کسب علم نمی‌کند. یاد حرف دوستم افتاد که گفت:《 تنها نسل با سواد خودمان هستیم. پدر و مادرمان که شرایط تحصیل نداشتند و فرزندانمان هم که میل به تحصیل ندارند.》

#به_قلم_خودم 

#آزاد‌نویسی

​از وقتی دخترم به دنیا آمد، یعنی سال 1400، قطعی برق شبانه نداشتیم. برای دخترم که اولین قطعی را تجربه می‌کرد، ترس‌آور بود. بلافاصله نور موبایلم را روشن کردم و چراغ‌قوه را، از کشو آشپز‌خانه بیرون کشیدم و روشنش کردم. دخترم چشمان گرد شده‌اش را به من دوخته بود. برای اینکه ترسش کمتر شود، چراغ را به او سپردم و این آغاز ماجرا بود. نور خیره‌کننده‌ی چراغ را به سمت چشمانمان نشانه می‌رفت و قاه‌قاه می‌خندید. چراغ را گرفتم و سر و ته روی زمین گذاشتم. حوضی از نور روی سقف تشکیل شد. چند پروانه‌ی کوچک که اندازه‌شان کمی بیشتر از دو میلیمتر بود، روی شیشه‌ی چراغ نشستند. پروانه‌ها روی سقف، ماهی‌ حوض مان شده‌بودند. روی زمین دراز کشیدیم و با انگشتان دست سایه بازی کردیم. چون راس ساعت 8 برق قطع شده بود، خوش‌بین بودم که نهایتا تا دو ساعت آینده خانه‌ی ما با اختراع آقای ادیسون روشن شود. 

#به_قلم_خودم

#جوال_ذهن

​همین سه‌شنبه‌ی گذشته بود که خواهرزاده‌ام تماس گرفت و خواهش کرد برای مادرشوهرش یک مانتو بدوزم و تا پنج‌شنبه هم تحویل بدهم. دلم می‌خواست یک “نه” کوتاه و قاطع بگویم و خودم را، راحت کنم؛ اما مثل همیشه زنِ خیاط درونم بدون اجازه‌ی من بله را گفته بود. باید فکری به حالش کنم. پارچه را به همراه یک مانتو فرستاده بود که اندازه‌ی همان بدوزم. ترجیح می‌دهم خودم اندازه‌ بگیرم و الگو بکشم. پارچه را که دیدم آه کشیدم و نگاهِ خشمناکی به زنِ‌خیاط درونم اَنداختم. زبانش را نشانم داد و از دستم فرار کرد. من ماندم و پارچه‌ی تمام کِشی مجلسی! 

با سختی سفارش را تمام کردم و به خودم و خیاط درونم قول دادم که هرگز این جنس پارچه را نپذیرم.

امروز که دوستم خواست برایش مانتو بدوزم، با وجود تمام گرفتاری‌ها، باز هم نتوانستم “نه” بگویم. همین‌طور که اندازه‌اش را می‌گرفتم، از مشکل بودن سفارش روز سه‌شنبه‌ام می‌نالیدم. کارم که تمام شد، خم شد و پارچه‌اش را از داخل نایلون مشکی بیرون آورد. با دیدن پارچه، شبیه بستنی زیر آفتاب وا رفتم. جنس آن دقیقا همان پارچه‌ای بود که به خودم قول داده‌بودم هرگز آن را، از هیچکس نپذیرم. 🤕 🤕 🤕 

#به_قلم_خودم 

#آزاد‌نویسی