مه نگار

​

علی، تنها واژه‌ای نیست که در ردیف قافیه‌ها بنشیند و وزن بگیرد. علی، نه تصویری است که در قاب خیال شاعران حبس شود و با استعاره‌ها و تشبیه‌ها رنگ و بوی بگیرد. علی، فراتر از بیت و غزل است. جای او در صحنه واقعی زندگی است، در دل شهر، در میان مردم، جایی که هر کوچه و خیابانش قصه‌ای از عدالت و مردانگی روایت می‌کند.

شعر، هرچند زیبا و دلنشین، گاهی محدود است به جهان انتزاع. اما علی، تجسم عینی حقیقت است. او نه تنها قهرمان حماسه‌های دیرین، که الگوی زیستن در همین امروز ماست. وقتی از علی سخن می‌گوییم، از شجاعتی می‌گوییم که در برابر ظلم قد علم می‌کند، از عدالتی که بر سر مظلومان سایه می‌افکند و از دانشی که راهگشای تاریکی‌هاست. اینها را نمی‌توان تنها در کلمات و عبارات محدود کرد. اینها باید در تار و پود زندگی روزمره ما تنیده شوند.

جای علی در شهر است؛ در آن دست‌های پینه‌بسته‌ای که برای لقمه‌ای حلال زحمت می‌کشند، در نگاه‌های کودکان بی‌سرپرست که به دنبال پناهگاهی می‌گردند، در صدای شکستن سکوت برای دفاع از حق، و در گام‌های خسته‌ای که برای کمک به دیگران برداشته می‌شود. او نه در آسمان‌ها، که بر روی همین خاک، میان ما زندگی می‌کند.

علی را از قفس شعر رها کنیم و او را در خیابان‌ها، در خانه‌ها، در ادارات و در دل تعاملاتمان جاری سازیم. نام او، نه فقط در مجالس شعرخوانی، بلکه در کردار و رفتار ما تجلی می‌یابد، زیرا “جای علی در شعر نیست، در شهر است"؛ شهری که با حضور او، عطر عدالت و انسانیت می‌گیرد و زیباتر می‌شود.

#به_قلم_خودم 

#غدیر

#غدیر_مسیر_سعادت