مه نگار

​¶انسان وقتی که غضبناک و خشمگین است، بر خودش مسلط نیست. این زبان بلندگوی دل است. میکروفن مسجد را که دست دیوانه نمی‌دهند که هر چه خواست بگوید! انسان در حالت غضب و شهوت، دیوانه می‌شود. بهتر است در آن حالت صحبت نکند.¶

تمثیلات اخلاقی_تربیتی آقای حائری

​زن، آفریننده امید و بهار، لحظه‌های زیبا را با نجوای عشق و دل‌تنگی می‌سازد. او تابش آفتاب صبحگاهی است که گرمای روح را بر دل‌های سرد می‌پراکند و شعله‌های عشق را در کانون خانواده روشن می‌کند. در سرزمین غزه، این تابش خورشید به سایه سنگین جنگ و رنج و مصیبت محدود شده است.

در این سرزمین پر آسیب، زنان غزه نماد استقامت و روحیه‌ای بی‌نظیر هستند. آنها با تمام قوا تلاش می‌کنند تا زندگی را در میانه‌ی ویرانی‌ها و جنگ‌های مداوم ادامه دهند. زنان غزه، همان مریم‌هایی هستند که با عشق و فداکاری، زندگی را در دل آشوب حفظ می‌کنند و در شرایطی که زندگی به شدت تحت فشار است، با قدرت و اراده‌ای مثال‌زدنی، نسل جدیدی را تربیت می‌کنند.

زنان غزه در واقع جنگجویانی خاموش هستند. در شرایطی که ویرانی و درد بر زندگی‌شان سایه انداخته، مادری‌ها و همسری‌های آن‌ها به مثابه چراغ‌های امید می‌درخشند. این زنان در میانه بمباران و بی‌خانمانی، با نغمه‌های دلنشین لالایی، فرزندانشان را به خواب می‌برند. آنها به درختان زیتون در دل زمین‌های غزه می‌مانند که ریشه‌هایشان عمیق در خاک فرهنگ و تاریخ سرزمینشان قرار دارد. 

 آنها با وجود فراز و نشیب‌های بی‌پایان، هنوز لبخند را بر لب دارند و در تلاش‌اند تا زندگی را برای خود و خانواده‌شان معنا کنند. 

زنان غزه، خود داستان‌سازان زندگی خود هستند. هر یک از آنها، نماد استقامت و قدرت انسانی‌اند که در دل خطر و بحران، نه تنها به زنده ماندن بلکه به زندگی زیبا ادامه می‌دهند. آنها با چشمان پر از امید، موانع را پشت سر می‌گذارند و در دل خاکستری جنگ، گل‌های فرشته‌ای می‌رویانند.

زن، اسطوره زندگی است؛ در غزه هم، او در دل ما جاری است. این زنان با وجود همه‌ی شرایط سخت، بر آنند که عشق و انسانیت را در خانواده و جامعه‌شان زنده نگه دارند. آنها با هر نفس که می‌کشند، نشان می‌دهند که امید هرگز نمی‌میرد و عشق می‌تواند بر همه‌ی سختی‌ها غلبه کند.

 او که سرود زندگی را با هر نفس سر می‌دهد و در قلب ما جاودانه است. زنان غزه نماد تاب‌آوری و عشق‌اند و با وجود تمام دشواری‌ها، زندگی را ادامه می‌دهند و چراغ امید را در دل‌ها روشن نگه می‌دارند.

#به_قلم_خودم 

#غزه

#فلسطین 

​ای کودکِ معصومِ فلسطین، چشم‌هایت را ببند، فقط لحظه‌ای… و بگذار من، جهانی را برایت نقاشی کنم؛ جهانی که شاید، کمی با آنچه دیده‌ای، فرق داشته باشد.

تصور کن، دیگر صدایی جز صدای خنده‌هایت نیست. دیگر ترسی در چشمانت لانه نکرده، دیگر دستی نیست که به جای نوازش، تو را زیر آوار رها کند. بلکه دستی‌ست که تو را از زیر آوارها بیرون می‌کشد و در آغوش می‌گیرد.

دیگر آسمان، رنگ خون ندارد. آبیِ آبی است، مثل دریای غزه، قبل از آنکه رنگ غم بگیرد. پرنده‌ها، آزادانه در آن پرواز می‌کنند و برایت آواز می‌خوانند. آواز صلح، آواز امید، آواز کودکی‌ات.

دیگر خانه‌ای ویران نیست. خانه‌ها، گرم و روشن، منتظر بازگشت تو هستند. بوی نان تازه، بوی مادرت، بوی زندگی…

تصور کن، دیگر اشکی در چشمان مادرت نیست. لبخند، جایگزین تمام غم‌هایت شده. پدرت، قصه می‌گوید، قصه‌ی قهرمانانی که برای آزادی جنگیدند و حالا، تو آزادانه در سرزمین‌ آبا و اجدادی قدم می‌گذاری.

ای کودکِ من، می‌دانم، می‌دانم که این رویا، برای تو، شاید دور از دسترس باشد. اما بگذار، همین لحظه، همین ثانیه، این رویا را زندگی کنی. بگذار در قلبت، بذری از امید بکارم.

روزی خواهد رسید، روزی که تو، آزادانه در کوچه‌های قدس قدم بزنی. روزی که صدای اذان، در تمام فلسطین طنین‌انداز شود. روزی که تمام کودکان دنیا، با هم، دست در دست هم، برای ساختن جهانی بهتر، تلاش کنند.

ای کودکِ معصومِ فلسطین، تو نور امیدی. تو، آینده‌ای. پس، هرگز، هرگز خاموش نشو. بگذار رویاهایت، بال پروازت باشند و به تو، قدرت بدهند تا این جهانِ رویایی را، به واقعیت تبدیل کنی.

#به_قلم_خودم 

#قدس

#فلسطین

​نور رمضان در آخرین جمعه‌اش به اوج می‌رسد، اما امسال، این نور با فریادهای رهایی قدس گره خورده است. خیابان‌ها، نه فقط معطر به دعا، بلکه آکنده از عزم راسخ برای آزادی قبله‌ی اول مسلمانان است. دل‌ها، لبریز از امید به رحمت الهی و در عین حال، سرشار از غیرت برای دفاع از خاک مقدس.

خیابان‌ها و مصلی‌ها، در این جمعه‌ی موعود، میزبان خیلِ عاشقانی است که با زبان روزه و دلی مملو از ایمان، برای رهایی قدس دعا می‌کنند. صوت قرآن، با نوای آزادی فلسطین در هم می‌آمیزد و ندای “الله اکبر” در آسمان طنین‌انداز می‌شود.

در این روزهای پایانی، عطر افطار در کوچه‌ها، یادآور سفره‌های خالی فلسطینیانی است که زیر آتش و آوار، چشم به آسمان دوخته‌اند. خانواده‌ها، در کنار هم، با یادآوری درد مشترک، برای پیروزی مقاومت دعا می‌کنند.

جمعه‌ی آخر رمضان، روز قدس است؛ روز تجدید عهد با آرمان فلسطین. روز اعلام همبستگی با مردم مظلوم. روز فریاد بر سر ستمگران. در این روز، مشت‌های گره شده‌مان را به سوی آسمان بلند می‌کنیم و برای آزادی قدس، برای رهایی فلسطین و برای پیروزی حق بر باطل، اعلام همبستگی می‌کنیم.

و چه نیکوست در این جمعه‌ی مبارک، به یاد کودکانی باشیم که در غزه، زیر بمباران، به استقبال عید می‌روند و از خداوند بخواهیم که سایه‌ی جنگ و خونریزی را از سر آن‌ها دور کند. باشد که با پایان یافتن ماه رمضان، قدس آزاد شود و پرچم فلسطین، بر فراز آسمانش به اهتزاز درآید.

#به_قلم_خودم 

#قدس

#فلسطین

​قدس، تنها یک شهر نیست، بلکه مکانی زنده است، با قلبی که هزاران سال است می‌تپد. در کوچه‌های سنگفرش‌شده‌اش، تاریخ نفس می‌کشد و در هر گوشه‌اش، داستانی نهفته است.

دیوارهای قدیمی شهر، شاهد رنج‌ها و شادی‌ها، جنگ‌ها و صلح‌ها، امیدها و ناامیدی‌های مردمانش بوده‌اند. گنبد طلایی قبه‌الصخره، همچون نگینی درخشان، بر فراز آسمان قدس خودنمایی می‌کند و مأذنه مسجدالاقصی، هر روز، ندای وحدت و ایمان را سر می‌دهد.

قدس، شهر پیامبران، شهر معراج است. شهر مقدسی که این روزها، زخمی است. زخم اشغال، زخم تبعیض، زخم بی‌عدالتی. قلب این شهر زنده، زیر بار سنگین ظلم و ستم، به درد آمده است.

با این حال، قدس همچنان زنده است. زنده به امید، زنده به مقاومت، زنده به ایمان مردمانش. مردمی که با وجود تمام سختی‌ها، دست از آرمان‌های خود نکشیده‌اند و هر روز، برای آزادی و استقلال قدس، دعا می‌کنند.

قدس، مکانی زنده است و روزی، دوباره، شاهد شکوفایی و آزادی خواهد بود. روزی که صلح و آرامش، بر این شهر مقدس سایه افکند و قلب‌های مردمانش، از شادی لبریز شود.

#به_قلم_خودم 

#قدس

#فلسطین