مه نگار

​

تاسوعا، نهمین روز از ماه محرم، روزی است که سایه‌ها هم عزادارند. روزی که زمین و آسمان، همه در سوگ شهادت مظلومان کربلا به سر می‌برند. روزی که دل‌ها در آتش غم می‌سوزند و اشک‌ها، چون سیلابی روان، بر گونه‌ها جاری می‌شوند.

در این روز، خورشید، شرمنده از طلوع، رخ در نقاب می‌کشد و ماه، با هاله‌ای از اشک، بر آسمان ظاهر می‌شود. گویی تمام هستی، در عزای سیدالشهدا (ع) و یاران باوفایش، جامه‌ی عزا بر تن کرده است.

تاسوعا، روز عباس (ع) است، روز غیرت و مردانگی، روز وفاداری و ایثار. روزی که ابوالفضل العباس (ع)، علمدار کربلا، با دلی پر از امید و ایمانی راسخ، برای آوردن آب به خیمه‌ها، دل به دریای خون زد. اما افسوس که تقدیر، این بود که لب‌های تشنه‌ی کودکان، سیراب نشود و دستان ساقی، از بدن جدا گردد.

در تاسوعا، دل‌ها به یاد رشادت‌های عباس (ع) می‌تپد و اشک‌ها، به یاد مظلومیت او، جاری می‌شود. گویی تمام عالم، در غم از دست دادن این بزرگمرد تاریخ، به سوگ نشسته است.

تاسوعا، تنها یک روز نیست، بلکه یک فرهنگ است، یک مکتب است، یک راه است که به سوی آزادگی و انسانیت رهنمون می‌شود و به ما می‌آموزد چگونه در برابر ظلم و ستم، ایستادگی کنیم و از ارزش‌های والای انسانی، دفاع نماییم.

#به_قلم_خودم 

#طلبه_نوشت 

#تاسوعا