مه نگار

​می‌دانی من فکر می‌کنم خلیج فارس خواهر من است، اما نه یک خواهر معمولی، بلکه خواهری به قدمت تاریخ، به وسعت آسمان، و به عمق دریا. او، همچون بانویی اصیل، با وقار و متانت، تاج فیروزه‌ای‌اش را بر سر گذاشته و ردای نیلی‌اش را بر تن آراسته است. هر موجش، ترانه‌ای است که از حنجره‌ی زمان جاری می‌شود و هر صدفش، گنجینه‌ای است که رازهای فراموش شده را در خود پنهان کرده است.

خلیج فارس، نه تنها یک مرز آبی، بلکه یک تابلوی نقاشی است که هنرمند ازل، با رنگ‌های بی‌نظیر آفتاب و دریا، آن را به تصویر کشیده است. او، همچون آیینه ای است که در آن، شکوه و عظمت ایران زمین منعکس شده، و هر ذره‌اش، داستانی از دلاوری‌ها و رشادت‌های این سرزمین را روایت می‌کند.

خلیج فارس، برای من، نه فقط یک نام، بلکه یک هویت است، یک عشق است، یک امید است. او، همچون ستاره‌ای درخشان، در قلب این سرزمین می‌درخشد و راه را برای نسل‌های آینده روشن می‌سازد. او، همچون درخت ریشه‌داری است که شاخه‌هایش در دل تاریخ فرو رفته و میوه‌هایش، ثمره‌ی تلاش و همبستگی مردمان این سرزمین است. خلیج فارس، همواره برای ایران، یک خواهر، یک همدم، و یک همراه وفادار خواهد بود.

#به_قلم_خودم

​ای خلیج فارس، ای پهنه‌ی آبیِ فیروزه‌ای، ای یادگار دوران‌های دور، تو نه فقط یک دریا، که شناسنامه‌ی ملتی، سند هویت نسلی به نسل.

از کرانه‌هایت، نوای تمدن برخاسته و در گوش جهان پیچیده است، از اعماقت، رازهای ناگفته سر برآورده و در تاریخ جاودانه شده است.

تو مهد درخشانی بوده‌ای برای مرواریدهای غلتان، تو بستر امنی بوده‌ای برای کشتی‌های سرافراز.

در دلت، صیادان، تورهای امید می‌اندازند و با دستان پر بازمی‌گردند، بر ساحلت، کودکان، خانه‌های خیال می‌سازند و با خورشید و دریا سخن می‌گویند.

ای خلیج فارس، ای همسایه‌ی نخل‌های سربلند، ای آغوش باز کرده به روی آفتاب سوزان.

تو شاهدی بر دلاوری‌های آرش کمانگیر، تو شنیده‌ای فریادهای بابک خرمدین.

تو در گذر زمان، زخم‌های بی‌شماری را تاب آورده‌ای، اما همچنان استوار و پابرجا، ایستاده‌ای. نامت، لرزه بر اندام دشمنان افکنده، یادت، روشنی‌بخش دل‌های دوستداران است.

در روز ملی خلیج فارس، با تمام وجود، تو را می‌ستاییم، به پاسداری از حریم مقدست، کمر همت می‌بندیم.

به فرزندانمان، عشق تو را می‌آموزیم، و با صدای بلند، این سرود را زمزمه می‌کنیم:

خلیج فارس، همیشه فارس، تا ابد فارس!

#به_قلم_خودم 

#خلیج_فارس

​در سایهٔ خورشیدِ تابانِ مهر، در روزِ شادی و آفرینش، روز دختر، به یادِ بانوی بزرگوار، حضرت معصومه(سلام الله علیها) می‌نشینیم. چشمه‌ای از نور و مهربانی که از دلِ کویرِ تاریخ جاری است و در جانِ هر دختر جوانی، شکوفاییِ ایمان و شجاعت را می‌پروراند. خاطره‌ی حضورِ حضرت، یادآورِ قدرتی ست که در روحِ هر زن و دختری نهفته است؛ قدرتی که با عقل و ایمان و مهربانی، می‌تواند کوه‌ها را به حرکت درآورد. در این روز، به یادِ دخترانی که امیدِ فردای این سرزمین هستند، به یادِ آنانی که با شوق و تلاش، راهِ حقیقت را در پیش می‌گیرند، می‌بایست با احترام و احترام، به این هدیه‌ی الهی که در دامانِ جامعه‌ی ما جاریست، بها بدهیم. حضرت معصومه(سلام الله علیها) الگویی ستودنی است برای زنانِ امروزی، و در این روز، می‌بایست به یادِ آن‌چه که ایشان در راهِ تقوا و ایمان به خدا پیش رفته‌اند، گام‌های محکمی برداریم و برای دخترانمان آینده‌ای پر از عزت و افتخار بسازیم.

#به_قلم_خودم

#روز_دختر

​ای یوسف کنعان، ای پنهان ز دیدگان، در این شب هجران، دل‌ها چون یعقوب، در فراقتان خون می‌گریند. جهان در ظلماتِ بی‌عدالتی غرق شده و در این میان، قلبِ ما نه تنها برای دوریِ شما، بلکه برای دردِ ملتی در فلسطین نیز، فشرده می‌شود. آنجا که کودکان، به جای لالایی مادر، صدای بمب و گلوله می‌شنوند و خاک، به جای آغوشِ مادر، پذیرای جسم‌های بی‌جانشان می‌شود.

مولای من، ای وارثِ خونِ حسین، فلسطین، کربلایی دیگر است و غزه، گودالی پر از غم و رنج. هر روز، حنجره‌ای در این سرزمین، “هل من ناصر ینصرنی” سر می‌دهد، اما گوشی برای شنیدن نیست. 

مولای من، ما در این گردابِ فتنه و آشوب، نیازمندِ نورِ هدایت شما هستیم. دل‌هایمان را از زنگارِ گناه پاک کنید و چشم‌هایمان را به جمالِ دل‌آرای خود روشن سازید. ما را از خوابِ غفلت بیدار کنید و به ما توفیق دهید تا در راهِ شما قدم برداریم و برای تعجیل در ظهورتان دعا کنیم.

به امیدِ روزی که پرچمِ پیروزی شما در قدس شریف به اهتزاز درآید و نوایِ “أنا المهدی"تان، دل‌های جهانیان را شادمان سازد.

آمین.

#به_قلم_خودم 

​بخار آب مثل لایه‌ای از مِه، آرام‌آرام شیشه‌ی آینه را می‌پوشاند. مثل یک نقاشی خیال‌انگیز! تصاویر، پشت حریری از مه پنهان شدند و تنها یک صفحه سفید و محو باقی ماند.

مه، قدرتمند و نرم آینه را فتح کرده بود. صدای فردی از پس این مه به گوش می‌رسد. سایه‌ها می‌دوند و این‌بار بعد از صدای انفجار، کودکی می‌گرید. پشت این پرده‌ی نازک، شهری اسیر است. کودکان آواره، خانه‌های ویران، چشمانی پر از ترس و امید. قلبم از درک دردشان، مچاله می‌شود.

نکند امور دنیایی مثل مه، آرام و بی‌صدا روی آینه‌ی انسانیت‌مان بنشید و ما نفهمیم! نکند قلبمان سرد شود! وظیفه ما پاک کردن این حریف قدر، از آینه‌ی دلمان است. شاید اگر آینه انسانیت را این مه ببلعد، دیگر هیچ‌کس تصویر واقعی را نخواهد دید. یادمان بماند ما در مقابل‌ فلسطین مسؤلیم.

#به_قلم_خودم

#فلسطین