مه نگار

​پاییز رو به اتمام و یلدا نزدیک است. رو‌به پنجره نشسته‌ام. انگار درخت خرمالوی حیاط به یکباره آمدن پاییز را فهمیده باشد، دیشب تمام برگ‌هایش ریخت. ابر‌ها مثل یک اسفنج آب‌خورده، آماده‌ی بارش هستند. گنجشک‌ها به سهمیه‌ی میوه‌شان از درختان حیاط، نوک می‌زنند. دلم برایت تنگ شده، مثل همین آسمان روبه‌رویم. اگر مادر می‌دانست زنگ زدن با تلفن تو چقدر هوایی‌ام می‌کند، هر روز زنگ می‌زد؟ از وقتی رفتی غم در چشمانمان خانه کرده و بیرون نمی‌رود، ما هم اصراری به رفتنش نداریم‌. می‌خواهیم هر که به چشمانمان خیره شد، بداند که چه کسی را از دست داده‌ایم. 

پدر جان! خودم را در باتلاق مشغله‌ها فرو برده‌ام تا که به یاد نیاورم نبودنت را. اما کسی از درونم فریاد می‌کشد: مرا یاد و تو را فراموش!

عاشق نرگس بودی. می‌خواهم نرگس بِکشم. تمام شود می‌آیی نرگس‌هایم را قاب کنیم و برای مادرم ببریم؟ قاب نرگس‌های من در دستان نرگسِ‌تو، تماشایی می‌شود! 

چقدر به یادت سوره‌ی ابراهیم بخوانم؟ من به ندیدنت عادت نداشتم، نمی‌شود برگردی؟

#به_قلم_خودم 

#دلتنگ_نوشت

​زنگ که زدند، یک‌نفس تا اینجا دویدم. اول کوچه ایستادم، نفس‌هایم به شماره افتاده و مجاری‌تنفسی‌ام می‌سوزد. پاییز کوچه را مصادره و درخت گردو، برگ‌های زردش را فرش راه کرده است.

حسرت کسانی که در این کوچه زندگی می‌کنند را می‌خورم، خوشابحالشان. سرم را بالا می‌گیرم و پرواز پرندگان را دنبال می‌کنم. بی‌هواس قدم بر‌می‌دارم. تا جلوی در چوبی آبی رنگ می‌آیم. شبیه خانه‌ی مادربزرگ است، یک دالان کوچک کم دارد. کلون را در دستم می‌گیرم و آن را روی گل‌میخ می‌کوبم. همزمان ضربان قلبم بالا می‌رود. کمی اضطراب دارم، اگر خواب باشم چه؟ صدای پاهایش را می‌شنوم. مثل همیشه سنگین و محکم. قدم‌ها نزدیک می‌شوند. با شنیدن صدای کشیدن قفل چوبی قدمی به عقب برمی‌دارم. در به سختی روی پاشنه‌اش می‌چرخد و با صدای جیر‌جیری باز می‌شود. قاب روبه‌رویم باور کردنی نیست. دیگر صدای قلبم را نمی‌شنوم. احساس می‌کنم به اندازه‌ی دو اقیانوس اشک پشت پلک‌هایم سنگینی می‌کند، سد پلک‌هایم توان مقابله ندارد. چانه‌ام می‌لرزد. خودم را در آغوش گرم پدرانه‌اش می‌اندازم. دستان بزرگش را نوازش وار بر سرم می‌کشد. با صدای بغض‌دارش می‌گوید:《 گریه نکن بابام جان!》

جای من تا ابد اینجاست، اگر پشت این در، پدرم ایستاده باشد. 

#به_قلم_خودم 

#قلم_شنبه

​نمی‌دانم کلاس‌های آنلاین سر صبح کلافه‌ام کرده بود یا دردی که مجبورم می‌کرد، دستم راستم را روی نقطه‌ دردناک چنگ بزنم. نا‌خودآگاه این کار را می‌کردم؛ شاید می‌خواستم به خودم بگویم، می‌دانم درد داری ولی تحمل کن. 

قرار بود کنفراس بدهم، آن هم به صورت مجازی. ساعت بعد حالم به حدی وخیم شد که مجبور شدم با همسرم تماس بگیرم. تا آمدنش سعی کردم نگاهم به هیچ نوری نیفتد. قبلا دکتر گفته بود که نور باعث تشدید علائم نمی‌شود ولی حس خوبی به نور ندارم. 

بیمارستان شلوغ بود. اکثر مراجعین به خاطر سرماخوردگی و آنفولانزا مراجعه کرده بودند. صدای گریه‌ی کودکی دلم را ریش می‌کرد. نگاهم را به دخترک 5الی 6 ساله‌ای سپردم که خیره‌ نگاهم می‌کرد. لباس گشاد صورتی پوشیده بود، با شلوار سبز. موهای آشفته و صورت کثیفش این حس را در من زنده می‌کرد که این طفل، مادر ندارد. انگار به زمین چسبیده باشد. تازه متوجه پاهای خاکی و بدون جورابش در دمپایی‌های پلاستیکی رنگ و رو رفته شدم. همچنان چشمان روشن و گردش را به من دوخته بود. با آن حالم لبخندی تحویلش دادم.

حجم سیاهی فزاینده گوشه‌ی چشمم مثل یک ارتش فاتح در حال پیشروی بود. قطره‌های روی پیشانی‌ام هر لحظه بیشتر می‌شد. با باز و بسته کردن انگشتانم سعی داشتم جلوی اتفاق افتادنش را بگیرم.گز‌گز پشت لب‌هایم که شروع شد، دعا کردم زودتر نوبتم شود. مستجاب شد‌.

خطوط نوار قلب، روی آن کاغذ صورتی به من دهن‌کجی می‌کردند. شیطنت خطوط بیشتر از قبل بود‌. پزشک دستور بستری شدن داد. نگران دخترم بودم! باید امشب را بدون من تحمل می‌کرد. محال بود! با رضایت خودم، به خانه برگشتم. 

همسرم معتقد است که احتمالا داروهایم را مرتب نمی‌خورم اما خودم که می‌دانم، دویدن سر صبح، کار دستم داد.

#به_قلم_خودم 

#برای_نقد

​آسمان لحاف سنگین ابریش را بغل گرفته و از ته‌دل زار می‌زند. از اولین قطره‌ای که روی زمین چکید؛ تمام هوش و حواسم کنار مادر علی دوید. علی سنی نداشت، شاید 25 سال. فکر می‌کنم شیر‌پاک خورده برایش، صفت خوبی است. زحمت‌کش هم بود؛ از محل ضربه خوردنش پیداست. معدن سنگ! 

از وقتی فهمیدم یک سنگ از بالای کوه رها شده و به سرش خورده، دعا کردم. خواهرم می‌گفت خدا به جوانیش رحم کند؛ مادرم می‌نالید: خدایا به مادرش رحم کن. من ولی فقط دعا می‌کردم و حرص می‌خوردم که لابد کلاه ایمنی هم نداشته است.

صبح زود بود که همسرم هنگام خروج از منزل، با صدای بغض‌دارش گفت: علی فوت شد. همان‌جا روی زمین نشستم.

خدایا به داد مادرش می‌رسی، مگر نه؟ بی‌تابی‌های مادرم جلوی چشمم زنده شد. خانواده‌ای هستیم که داغ جوان را می‌فهمیم، برادرم فقط نوزده سال داشت که مرد. 

وقتی فهمیدم پدر و مادرش چه تصمیمی گرفته‌اند، ناخودآگاه یاد چند سال پیش افتادم. وقتی که تصمیم گرفتم برای یک سرشماره، مشخصات فردی‌ام را بفرستم و رضایت خودم را برای اهدای اعضای بدنم ثبت کنم. بدون شک برای پدر و مادر علی، کار راحتی نبود، که اعضای بدن جوانشان را اهدا کنند. مراسم تشیع و تدفینش شلوغ بود. خانواده‌های دریافت کننده هم حضور داشتند.

زیر لب برایش قرآن می‌خوانم. گاهی هم استغفار می‌کنم، برای خودم. تازه فهمیده‌ام که علی کلاه ایمنی داشته، سنگ بزرگ‌تر که پرتاب شده، کلاه از سرش افتاده است؛ سنگِ کوچکترِ رها شده، ماموریت را تمام کرده است.

« وَ ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ یَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمین‌ »

و شما اراده نمی کنید، مگر این که خداوند اراده کند و بخواهد.

آیه 29 سوره تکویر 

#به_قلم_خودم 

#اهدا_عضو

​میان کوهی از مشغله‌های روزمره نشسته‌ام و سعی دارم، برای هر کدام راهی بیابم. آماده کردن میان وعده‌ی پسرم از همه ساده‌تر است. گاهی یک مشکل بی‌مقدمه و بی‌دعوت وارد قلمروی ذهنم می‌شود. از مهمان ناخوانده بدم نمی‌آید، اما به شرط اینکه با خودش درد‌سر نداشته باشد. مثل سرماخوردگی آخر هفته‌ی دخترم که همه‌ی برنامه‌هایم را دستخوش تغییر کرد. یا پاسخ دادن به تلفن دوستم و قرار گرفتن در رودربایستی اینکه مانتوی مجلسی و مدل‌دارش را بدوزم. 

همین امروز بین جزوه نوشتن درس نحو عالی و عربی معاصر و تجزیه و ترکیب پیشرفته، هیچ‌کدام را انتخاب نکردم و فقط در فضای مجازی وقتم را هدر دادم. گاهی از گم شدن دغدغه‌هایم می‌ترسم. از بی‌تفاوت شدن نسبت به برنامه‌هایم. می‌دانی حس می‌کنم، زن فلسطینی خیلی وقت است که دغدغه‌های روزمره‌اش را گم کرده‌است. شاید دلش برای یک روز آرام تنگ شده باشد. روزی که مثل من تمام ذهنش سمت لقمه‌ی فرزندش باشد. اینکه لباس‌شویی را روی چه دستورالعملی تنظیم کند و برای پف بیشتر کیک محبوب دخترکش، کانال‌های آشپزی را زیر و رو کند. 

چقدر رنگ دغدغه‌هایمان با هم فرق دارد. من از دیدن لباس‌های پخش شده‌ی پسرم می‌نالم و او با دیدن تکه‌ای از لباس فرزندش، امیدوارانه زیر آوار‌ها را می‌جوید. او که هر روز و هر لحظه باید آماده‌ی برخورد با یک مشکل باشد. 

اصلا زن را چه به این دغدغه‌های خونین؟ 

برای تمام زنان مظلوم فلسطین آرزو می‌کنم که فکرشان پر شود، از دغدغه‌های زنانه.

#به_قلم_خودم